En Zor Savaşının Ardından Gelen En Güzel Zafer nidasıdır “KENDİMİ KAZANDIM!”diyebilmek…

Hayatta madden ve manen birçok şeyi kazanabiliriz. … Ama tüm bunların içinde belki de bazen küçük bazen büyük bedeller öderiz. Bu yolda yürümeye çalışırken çoğu zaman kendimizden kaçarız. Toplumun beklentilerine göre şekillenir, başkalarını memnun etmek için kendi isteklerimizi sustururuz. Kimi zaman olmamız gereken kişi gibi davranırız ama aslında kim olduğumuzu hiç sorgulamayız yada buna cesaret edemeyiz…Ta ki bir gün, içimizdeki boşluğun büyüdüğünü, aynadaki aksımıza yabancı olduğumuzu fark ettiğimizde o büyük savaşımız da başlar…

Dışarıdan bakıldığında hayat hep düzenlidir. Düzenin içinde düzenli olmak, sürüden ayrılmamak, konfor alanından çıkmamak…. Güven vermedi mi hepimize… Bazen fark edilmemek bazen fark edilmek için değil miydi tüm çabamız…

Bunların hepsi bize mi aitti yoksa düzene mi? Bir başkasının senaryosunda figüran gibi rol yapmadık mı çoğu zaman. Ne hissettiğimiz önemli değildi, önemli olan nasıl göründüğümüzdü aslında.

Ama gerçekler bir gün kapıyı çalar mutlaka. Bazen bir krizle, bazen bir kayıpla, bazen de sadece bir sabah sessizlikle uyandığında. Hoşgeldin araf dünya…

Seçimimizi yapana kadar bir ip üstünde sallanmadık mı?

Kaybolduğumuz yerde kendimizi aramadık mı?

Kendimizi bulmak hiç de kolay olmadı da bir anda da olmadı. Bu, içsel bir yolculuktu; Acı dolu yüzleşmeler, var olduğunu sandığımız benlikler bir bir yıkılana kadar, hayali kahramanlar bir bir sahneden çekilene kadar, tüm inançalarımızı sorgulamadan, toprağımızı kazımadan, üzerimize yapışan bize ait olmayan duygularımızı kazmadan uyanamadık, olmadı… çünkü önce kaybettiklerimizi , bastırdıklarımızı ve ihmal ettiklerimizi de görmemiz gerekliydi. SÜREÇ ZOR , YOL UZUN ‘du. En büyük destekçimiz sabrımız ve inancımızdı… değerimizi, sınırlarımızı, neye evet neye hayır dediğimizi yeniden öğrendiğimizde başladı savaşımız…

Ve belki de ilk kez, sadece kendimizi duymaya çalıştık. O ses yavaşça yükselmeye başladı: “Buradayım.”

Kendini Kazanmak için SAVAŞ! dedi

Kendini olduğun gibi kabul etmeyi öğren. Eksiklerinle, kırılganlıklarınla, gücünle ve ışığınla BARIŞ! Başkalarının beklentileriyle değil, kendi değerlerinle yaşamayı seç. En önemlisi kendine öncelik vermeyi öğren. Sessizlikte huzur bulmayı, yalnızlıkta kendinle dost olmayı başardığın gün.. KAZANDIN! dedi.

Ve şimdi diyebilirim ki: Ben de kendimi böyle kazandım.

Bu Yazıyı Okuyan Sen…

Eğer bu satırlarda kendinden bir parça bulduysan, bilmeni isterim ki; Bu yolculuk senin de hakkın. Kendini kaybetmiş olabilirsin ama unutma zamanı şimdi ve şu an! ne vaktinden erken ne de süreçten geç!… senin en büyük gücün, KENDİN OLABİLMEN!

Zaman alacak, elbette. Kolay da olmayacak…. Ama her adımda kendine biraz daha yaklaşacaksın!

“Kaybettiklerim oldu tabiki ama en kıymetlimi KENDİMİ KAZANDIM.”

lizaçakır