siz gerçekten çok mu güzeldiniz yoksa ben sizi çok güzel sevdiğim için mi güzelleşmiştiniz…

bir an şöyle bir durup göz ucuyla arkamda kalan onca anıya kafamı çevirdiğimde gözlerim sımsıkı kapalı tuttuğum için karanlıktı her yer. Neden mi? Gözümü açınca hoyratça bilenmiş iyi niyetlerimle nasıl kalbimin paramparça edildiği gerçeğiyle yüzleşmekten, önce küçücük kesik diyip onu bile seve seve büyüttüğüm günlerden ve bir an bile tereddüt etmeden ateşe verilen koca aşk imparatorluğumun yanarak kül olduğunu izlerken, kalbimi ateşin tam ortasında unuttuğum için nasıl yandığımı hatırlamaktan ve her şeye rağmen gözyaşlarımla suladığım çölde çiçek açmasını beklemekten yorgun düştüğüm günlere dönerim diye… açamadım, yüzleşmek istemedim içimdeki cezalı çocukla… evet sevdiği için cezalıydı… cezası müebbet yalnızlık…

olsun…

evet olsun çünkü…

arkamda bıraktıklarıma inat bu günüme güneş açtıracak kadar çok sevgim var içimde.Yüzümde kocaman tebessümüm…Tabiki her şeye , herkese inat doğan güneşe inanan çocuklardandık… İlk bunu hatırlayıp yeni güzellikler keşfetmeye yeniden büyümeye hazır bu bebek…

ve evet …

BEN GÜZEL SEVDİĞİM İÇİN GÜZELDİNİZ…

şimdi siz de bir sorun kendinize…aslında insan gerçekten güzel olanı mı seviyor yoksa sevdiğini mi güzelleştiriyor kalbinde?…

lizacakır